Ik kon niet anders dan kiezen voor wie ik ben
Hij werd 28 jaar geleden geboren in een kleine stad in het Koerdische gedeelte van Iran. Zijn vader was Imam en het lag in de lijn der verwachtingen dat Saro ook ging studeren. Dat deed hij ook voor 4 jaar, aan de Technische Universiteit van Teheran. Maar Saro werd geen ingenieur; hij ging werken in de beautybranche en na veel omwegen kwam hij in Amsterdam terecht, de stad waar hij ooit van droomde.
Interview met Saro Seddeghi
Saro gaf alles op om trouw te blijven aan zichzelf
Saro: “Als kind was ik al creatief en geïnteresseerd in mode. In Iran was dat best lastig, hoe je eruitziet - zelfs kapsels worden voorgeschreven - en het is ondenkbaar dat een man ook het haar of de make-up van een vrouw zou mogen doen. Ik voelde me altijd al anders en dat merkte ik vooral toen ik in Teheran studeerde. Ik vond het veel leuker om het haar van vrienden te doen en hield juist van meer extreme kapsels. De studie paste helemaal niet bij me en ik besloot om kapper te worden. Mijn vader vond dat niet echt leuk, maar accepteerde het uiteindelijk wel. Ik startte een herensalon in mijn geboortestad, die al snel een groot succes werd. Je kunt wel zeggen dat het ‘the place to be’ werd daar. Iedereen had het erover en helaas viel dat ook op bij de politie, die me in de gaten ging houden. Want ik maakte andere kapsels. In Iran mag je als vrouw heel weinig, maar ook mannen mogen bijna niets. Er zijn maar 3 herenkapsels die toegestaan zijn, je mag niet alle kleding dragen die je wilt en ga zo maar door. Er was toen haast geen internet, dus je leeft echt heel geïsoleerd. Terwijl ik juist wilde weten wat de trends waren en wat mensen aan de andere kant van de wereld deden.”
Ik wilde vrij zijn om mijn creativiteit te kunnen uiten zoals ik dat wil.
Anders dan de rest
Op gegeven moment begon ik echt last te krijgen, maar ik ging door want dit vak was mijn passie. Langzamerhand ging ik ook vragen stellen bij het geloof. Waarom waren andere religies fout en waarom was zoveel verboden? Ik geloofde nog wel in een God, maar steeds minder in alle regels eromheen. Maar als je in Iran woont, als moslim bent geboren, kan je niet zomaar besluiten om je religie te verlaten. Zoiets wordt gezien als een grote misdaad, waar de doodstraf op staat. Mensen begonnen steeds meer te praten, mijn familie werd bang voor mijn veiligheid en iedereen die het goed met me voorhad, probeerde op me in te praten om te accepteren dat ik me aan de regels moest houden. Vooral mijn vader. Hij was tenslotte Iman en ook denk ik dat hij niet veel anders kon. Als hij vraagtekens zou zetten bij zijn geloof, had hij moeten toegeven dat hij het ruim 50 jaar bij het verkeerde eind had. Soms is het makkelijker voor mensen om vast te houden aan hun oude ideeën.
Amsterdam was de stad waar ik wilde wonen en werken!
Na een lange innerlijke strijd wist ik dat ik het geloof wilde opgeven met alle gevolgen van dien. Dat betekende ook dat ik afscheid moest gaan nemen van het leven dat ik kende, van mijn vrienden en familie. Een klant vertelde over Turkije en hoe ik vanuit daar naar Amerika zou kunnen gaan. Ik moest op gegeven moment wel vluchten om niet in handen van de politie te vallen, het werd te gevaarlijk. Toen ben ik naar Turkije gevlucht, waar ik 10 maanden heb gewerkt en gewoond. Het was 2015, het jaar van die enorme vluchtelingenstroom. Samen met een vriend kocht ik een kleine boot, maar toen 2 families ook meewilden, hebben we de boot aan hun gegeven. Hij was te klein voor ons allemaal en wij konden makkelijker wachten. Uiteindelijk ben ik een tijdje later met een nieuwe boot vertrokken. Vanuit Griekenland vluchtte ik met de trein verder Europa in, de controles waren toen minder streng en ik had toen zo naar Duitsland kunnen reizen. Maar ik had op Google over Nederland gelezen en vooral over Amsterdam. Dat was de stad waar ik heen wilde, daar hoopte ik echt vrij te kunnen zijn en mijn beroep uit te kunnen oefenen. Ik voelde dat zo sterk, het was meer dan een droom, het was een doel! Ik vergeet nooit het moment dat ik doodmoe aankwam op het Centraal Station en een paar vrijwilligers mij welkom heetten met warme koffie, dat was zo fijn.
Geen spijt
Daarna vroeg ik asiel aan en ging ik naar een AZC. Gelukkig sprak ik Engels en ik ben meteen de taal gaan leren. Nu 4,5 jaar verder, kijk ik dankbaar terug. Ik spreek en schrijf Nederlands, woon in mijn geliefde stad Amsterdam, heb hier vrienden gemaakt en werk freelance als kapper, grimeur en visagist. Ook werk ik een dag per week bij salons van Hizi Hair in Amsterdam. Ik leer nog elke dag, maar ben vastbesloten om de top te bereiken en alles aan te pakken. De prijs was hoog, maar ik heb geen spijt dat ik het heb doorgezet. Ik respecteer ieder geloof, maar wil geen religie die mij wordt opgedrongen en die alles wat anders is uitsluit. Natuurlijk vind ik het erg dat ik mijn familie verdriet heb gedaan, maar ik weet via via nu ook dat mijn moeder trots op me is. Ik kón niet anders, ik moest wel trouw blijven aan mezelf. Ik ben nog jong en wil kunnen zijn wie ik echt ben.
Ik moest gewoon trouw blijven aan mezelf.
In Nederland houden mensen meer van een natuurlijke look.
Verschillen met Iran
In Iran geven mannen én vrouwen naar verhouding veel meer uit aan hun uiterlijk. Het aantal vrouwen met een neusoperatie of die hun lippen hebben laten opspuiten is enorm. Er wordt veel meer make-up gebruikt dan hier en voor elke gelegenheid gaan mensen naar de kapper om hun haar te laten doen. Ik had klanten die zelfs elke dag kwamen om hun haar te laten wassen en stylen. Hier houden vrouwen meer van een natuurlijke look.
Een ander verschil is dat iedereen – vooral in Teheran – altijd haast heeft. Ze zeggen dat wel van Nederland, maar ik vind het juist andersom. Hier moet je veel meer geduld hebben en worden afspraken gemaakt die 3 weken later zijn. In Iran bellen mensen vaker spontaan op en willen dan meteen komen. Ook zijn ze daar veel meer bezig met uiterlijke schijn. Met hun kleding, auto, huis, om anderen maar te laten zien hoe goed ze het hebben.
Over schoonheid
Ik vind het wel mooi als iemand zich goed verzorgt. Als vrouwen hun wenkbrauwen laten doen en hun nagels lakken. Dat doet helaas niet iedereen in Nederland. Maar ik vind iemand pas echt mooi als hij of zij zichzelf ook mooi vindt. Als iemand voldoende zelfliefde heeft, straal je dat uit en dat maakt iemand mooi. Maar dat neemt niet weg dat uiterlijk belangrijk is, het heeft voor mij ook te maken met innerlijke schoonheid. Want als je van jezelf houdt en jezelf de moeite waard vindt, neem je ook eerder de moeite wat aan je uiterlijk te doen.
Iemand die van zichzelf houdt, vind ik pas echt mooi.
Nog eens doen
Ik heb mezelf een heel duidelijk doel gesteld en ben daar helemaal voor gegaan. Ik wilde vrij zijn om mezelf te kunnen zijn. In mijn keuzes voor werk, religie en levensstijl. Ik veroordeel niemand die andere keuzes maakt, maar wil daar zelf ook vrij in zijn. Ik heb ooit een goedlopende salon gehad met personeel en moest weer helemaal opnieuw beginnen. Maar dat heb ik gedaan voor een groter doel en dat is om een heel goede hair & make-up artist te kunnen worden. Ooit wil ik mijn eigen make-up merk starten en hopelijk kan ik dan mannen en vrouwen over de hele wereld inspireren. Dat lijkt me geweldig! Maar ook nu ben ik al heel gelukkig met wat ik heb bereikt en dankbaar dat ik hier een kans heb gekregen.
Favorieten van Saro: BOEK The Secret, Rhonda Byrne MUZIEK Housemuziek BEAUTYPRODUCT Dior foundation ONTSPANNING sporten REIS met vrienden naar Noord-Iran PLEK OM TE ZIJN Amsterdam
Foto's: Frank Lodder
Leestip! hét interview met Wiel Essers
