Als een dobberende badeend
Over 11 maanden ben ik, echt waar, 25 jaar zelfstandig ondernemer. Ik schreef mij destijds in bij de KvK met een mooie droom, het runnen van een professionele salon. Laagdrempelig, maar wel met een net te hoge drempel voor misplaatste zeurpieten. Ik had al snel door wie mijn klanten waren. Klanten die ervan houden om verwend en verzorgd te worden en stijlvol met zelfvertrouwen de deur weer uit willen gaan. Met medewerkers die ook van uitdagingen houden, die hun baan niet zien als “Tis dat het mot” maar die de passie (net als ik) in het bloed hebben zitten.
Natuurlijk is ondernemen niet zonder risico’s en die draag ik altijd zonder te klagen. Sterker nog, ik zie ze meestal als uitdaging. Ik ben sowieso op m’n best als er ‘werk aan de winkel is’, dat is nu eenmaal de ondernemer in mij. Risico’s, ik hou ervan! (dit riep ik nog tot maart jl.).
'Niet weten waar de f*ck je aan toe bent'
De afgelopen 7 maanden waren de risico’s toch wel van geheel ander niveau! Van een ander kaliber en 100 keer venijniger. Als ondernemer moet je nu ineens ook nog omgaan met het ‘Nietwetenwaardef*ckjeaantoebent’ risico. Gewoon niet weten of jouw werknemers aankomende week wel mogen werken (maar uiteraard wel gewoon doorbetalen), niet weten wat er gebeurt ALS...niet weten of de klant die in je rijtje staat ook daadwerkelijk komt en ook echt gezond is. Niet weten of je alles echt goed genoeg hebt geregeld en alle scenario’s goed hebt voorbereid. En laat ik nu een bloedje hekel hebben aan ‘niet weten’!
Los van de financiële risico’s gaat ondernemen in Corona tijd gepaard met een verantwoordelijkheid die zijn weerga niet kent
Vooropgesteld, alles gaat nog geheel van een leiendakje in mijn salon. Mijn mensen zijn nog gezond en de agenda is goed gevuld, dus ik heb zeker geen klagen. Maar dat vervelende ‘niet weten’ zit onder mijn huid. Normaal gesproken heb je een case, daar kan je vervolgens vol induiken en hatsjee, klaar, opgelost! Nu ben je als ondernemer meer een ‘badeend’, alleen op de woeste zee. Dom dobberend terwijl je niet precies weet wat er onder je zwemt (brr de gedachte!) of wanneer er een hoge golf komt. Los van de financiële risico’s gaat ondernemen in Corona tijd gepaard met een verantwoordelijkheid die zijn weerga niet kent. Eentje (met een t) die in de verste verte niet staat beschreven in welk ondernemersboekje dan ook. Geen bedrijfseconoom of politicus heeft pasklare antwoorden.
We dobberen als badeendjes op hetzelfde onstuimige water
Ik heb nog niet eerder zo vaak mijn eigen kids AFgeraden om ooit een eigen zaak te beginnen. “Zorg maar dat je een goede job vindt,” zeg ik dan. Veilig in loondienst, met een mooie leaseauto, vakantiegeld en een uitkering als het bedrijf naar de kloten gaat. Met een snotterbel blijf je gewoon lekker thuis, en ziek = ziek…tsja! Dikke prima en toedeloe risico’s! Geen idee of ze naar mij luisteren en of dat ik het diep in mijn hart eigenlijk wel meen.
Nadat ik mijn eigen team al maximaal veel veren in hun bips heb gestoken zou ik nu een dikke vette pluim willen geven aan iedere kapperondernemer, met of zonder personeel, groot of klein. We dobberen als badeendjes op hetzelfde onstuimige water...Hé, dat voelt ineens een stuk beter.
Nog even doorzetten met ‘Nietwetenwaardef*ckjeaantoebent’ en zoals mijn eigen thuis orakel zegt: “Iedere maand zijn we weer een stukje dichter bij de oplossing!”
Luchtkus van mij!
Meer blogs van Petra van den Burg lezen?
Cover: Thomas Despeyroux
