Interview met Imaan Abdulle
Haar ouders komen uit Somalië en zijn na de burgeroorlog naar Nederland gekomen. Imaan werd hier geboren, maar kreeg ook veel mee van de Somalische cultuur. Ze wilde model worden en heeft daarvoor heel wat onzekerheden en vooroordelen moeten overwinnen.
Imaan werd vroeger gepest en leed aan depressie. Toch wil ze model worden en taboes doorbreken.
Imaan: “Ik ben nog nooit in Somalië geweest, maar voel me toch voor een deel Somalische. Mijn ouders behoorden tot de eerste vluchtelingen die uit daarvandaan kwamen en daardoor werden we weleens nagekeken in het dorp waar ik opgroeide. Mensen waren gefascineerd door ons, maar het was nooit vijandig. Dat voel ik nu soms wel helaas. De toon is veranderd door de komst van veel meer immigranten en dat is erg jammer.”
Tussen wal en schip
Ik heb veel vrienden van buitenlandse afkomst en iedereen die ik ken heeft wel een vervelend (racistisch) voorval meegemaakt. Maar gelukkig komt het bij mij niet vaak voor. Dat komt denk ik ook omdat ik nu in de Randstad woon, waar mensen met een andere afkomst vrij normaal zijn. Mijn ‘probleem’ zit meer in mezelf. Ik voel me een beetje tussen wal en schip; niet 100% Somalisch, maar ook niet helemaal Nederlands.
Ik voel me niet 100% Somalisch, maar ook niet helemaal Nederlands.
Toen mijn ouders hier kwamen was er nog geen echte inburgering voor vluchtelingen; ze spraken geen Nederlands en er werden geen taallessen aangeboden. Het was best lastig voor ze. Mijn ouders belandden in een totaal nieuwe wereld en de mensen hier vonden hen raar omdat ze zich anders gedroegen en er anders uitzagen. Dan is het moeilijk om je thuis te voelen. Ik heb dat ook meegekregen, al ben ik hier geboren en spreek ik de taal goed. Ik ben nu 20, maar kan helaas nog steeds niet zeggen dat ik me hier echt thuis voel.
Ik heb veel vrienden van buitenlandse afkomst en iedereen die ik ken heeft wel een vervelend (racistisch) voorval meegemaakt. Maar gelukkig komt het bij mij niet vaak voor. Dat komt denk ik ook omdat ik nu in de Randstad woon, waar mensen met een andere afkomst vrij normaal zijn. Mijn ‘probleem’ zit meer in mezelf. Ik voel me een beetje tussen wal en schip; niet 100% Somalisch, maar ook niet helemaal Nederlands.
Ik voel me niet 100% Somalisch, maar ook niet helemaal Nederlands.
Toen mijn ouders hier kwamen was er nog geen echte inburgering voor vluchtelingen; ze spraken geen Nederlands en er werden geen taallessen aangeboden. Het was best lastig voor ze. Mijn ouders belandden in een totaal nieuwe wereld en de mensen hier vonden hen raar omdat ze zich anders gedroegen en er anders uitzagen. Dan is het moeilijk om je thuis te voelen. Ik heb dat ook meegekregen, al ben ik hier geboren en spreek ik de taal goed. Ik ben nu 20, maar kan helaas nog steeds niet zeggen dat ik me hier echt thuis voel.
Harde eisen
Bij toeval werd ik een keer gevraagd voor een fotoshoot en ik vond dat heel leuk om te doen. Al voldoet mijn uiterlijk helemaal niet aan het ‘standaardplaatje’ van een model. In Nederland worden best harde eisen aan modellen gesteld qua lengte en gewicht. Ik merk dat de voorkeur nog steeds uitgaat naar lange, slanke en blonde modellen. In Amerika of Engeland zijn donkere modellen al veel meer geaccepteerd. Ook als je niet zo lang bent, kom je daar veel makkelijker aan de bak. Hier is dat lastiger, wat diversiteit betreft lopen we hier nog wel achter. Soms lijkt het of het beter wordt, maar dat zijn nog steeds uitzonderingen. De realiteit is heel anders. Er zijn modellenbureaus die je afwijzen zonder echt een reden te geven. Maar als je dan op hun website kijkt, zie je alleen maar blanke modellen.
Op straat zie je ook niet alleen maar lange, blonde vrouwen.
Ik vind dat jammer want jonge meisjes zien die modellen ook en gaan twijfelen aan zichzelf als ze niet aan dat beeld voldoen. Het zou beter zijn als modellen meer een afspiegeling zijn van de realiteit; dus meer volle, kleine en/of donkere modellen. Als je op straat loopt, zie je ook niet alleen maar lange, blonde vrouwen.
Mijn ouders vinden het niet leuk dat ik model ben, maar ze verbieden het niet.
Verschil tussen culturen
Mijn ouders zijn strenggelovig. Toen ik hen vertelde dat ik model wilde worden vonden ze dat niet leuk, maar ze hielden me ook niet tegen. Eigenlijk willen ze er zo min mogelijk mee te maken hebben en er liever niets over weten. Maar verbieden doen ze het niet. Doordat ze hier al zo lang wonen, zijn ze ruimdenkender geworden. Ze hadden geen keus; in hun thuisland was oorlog. Er was geen stabiele regering, waardoor alle regels en verhoudingen veranderden. En toen ze uiteindelijk vertrokken, kwamen ze in zo’n andere cultuur terecht dat ze wel moesten veranderen om hier te overleven.
Het meest positieve van de Somalische cultuur vind ik de gastvrijheid. Somaliërs helpen elkaar altijd, al hebben ze zelf heel weinig. Het fijne van Nederlanders vind ik juist dat ze ruimdenkend zijn, je kunt hier zeggen wat je wilt zonder daarvoor vervolgd of afgewezen te worden. Juist doordat ik beide culturen kan begrijpen en van beiden iets heb meegekregen, kan ik dingen beter in perspectief plaatsen.
Gepest op school
Vroeger was ik erg onzeker. Ik werd gepest en voelde me niet echt fijn waar ik woonde. Dat kwam doordat ik mezelf als ‘anders’ zag en dat trok kennelijk pestkoppen aan. Dan kreeg ik opmerkingen naar mijn hoofd over buitenlanders of donkere mensen. Op school werd er niets aan gedaan, ik heb zelfs weleens gezien dat een docent erbij stond en niets deed. Daar voelde ik me erg onveilig door. Op school zweeg ik omdat ik dacht dat er toch niet aan gedaan zou worden en thuis wilde ik ook niets zeggen, omdat ik mijn ouders er niet mee wilde belasten.
Ideaalbeeld doorbreken
Mijn ouders wonen nog steeds hier, maar veel van hun Somalische vrienden zijn vertrokken naar Engeland. Zij konden hier toch niet goed aarden. Ik ben niet iemand die zich snel door iets laat tegenhouden en heb er alles aan gedaan om hier wel te aarden. Misschien dat ik daarom wil doorzetten om model te worden, ook al voldoe ik niet aan het schoonheidsideaal. Ik wil dat beeld juist doorbreken en laten zien dat je ook model kunt worden als je anders bent. Zo wil ik andere vrouwen inspireren om zich niet uit het veld te laten slaan door het geijkte schoonheidsbeeld.
Lastiger voor vrouwen
Ondanks alles ben ik erg blij dat ik hier ben geboren. Het was het niet altijd makkelijk, maar Nederland heeft me veel kansen gegeven. Als meisje was het in Somalië – ook in vredestijd – zeker niet makkelijk geweest om mijn eigen keuzes te kunnen maken. Mannen hebben natuurlijk ook problemen met diversiteit, maar voor vrouwen is het vaak nog lastiger.
Vrouwen zouden liever voor elkaar moeten zijn én voor zichzelf.
Ik denk dat vrouwen onderling loyaler zouden moeten zijn, ze stellen vaak hele hoge eisen aan elkaar en beoordelen andere vrouwen vaak veel strenger dan mannen dat doen. Ze zouden wat liever voor elkaar moeten zijn, maar vooral ook liever voor zichzelf. Ik maakte die fout ook en was de grootste criticus van mijzelf. Hierdoor zijn vrouwen vaak zo onzeker, ze stellen veel te hoge eisen aan zichzelf. Nog steeds heb ik er soms moeite mee om mezelf te accepteren zoals ik ben. Maar ik werk er hard aan en probeer echt milder naar mezelf te kijken. Ook wil ik goed voor mezelf te zorgen. Het voelt nu oké om mezelf af en toe te verwennen. Of door nee te zeggen, als ik iets niet wil. Toen ik zo depressief was, had ik altijd het idee dat ik niets waard was. Dat gevoel heb ik gelukkig niet meer. Maar het was wel een lange weg om zover te komen.
Verbintenis met God
Spiritualiteit uit zich bij mij door het bidden. Ik ben islamitisch opgevoed, maar zie godsdienst heel anders; meer als een verbintenis tussen mijzelf en God. Ik kijk liever niet naar de regels van een geloof, het maakt je geen beter persoon door die regels te volgen. Je bent een beter mens als je goed voor anderen bent en lief voor jezelf. Bidden vind ik fijn, het is misschien wel een vorm van meditatie. Meestal bid ik als ik me slecht voel en steun nodig heb. Ik kan me af en toe nog steeds depressief voelen en dan zijn er dagen dat ik moeite heb om op te staan. Op zulke dagen helpt het mij om te bidden en contact te maken met God. Het maakt me rustiger en als ik een vraag heb, komen de antwoorden soms vanzelf. Het maakt niet uit welke naam je aan spiritualiteit of religie geeft, het gaat erom dat je goed en zuiver leeft.
Favorieten van Imaan: BOEK A brilliant madness, Robert Drake (een boek met gedichten over depressie) MUZIEK Oude jazz of blues ONMISBAAR PRODUCT Zonnebrand! Veel mensen zullen dit vreemd vinden, maar ook mensen met een donkere huid zijn hier niet imuun voor ONTSPANNING Gedichten lezen REIS Ik ken heel wat bestemmingen die me interessant lijken, maar zou niet kunnen kiezen PLEK OM TE ZIJN Thuis
