Dromen over Afghanistan komen nooit uit

Interview Nuriya Assadi

Nuriya vluchtte uit Afghanistan en startte haar eigen kapsalon

Al 40 jaar wordt er gedroomd over Afghanistan, maar die dromen komen nooit uit.

Van Afghanistan naar Nederland

Toen ik klein was heb ik de oorlog van de moedjahedien (oppositiegroepen tegen het Sovjetleger, waaronder de Taliban) meegemaakt en daarna overheerste de Taliban. Mijn ouders en ik zijn toen gevlucht, we trokken lange tijd van stad tot stad.

Uiteindelijk ben ik met mijn man en 2-jarig zoontje in 2000 naar Nederland gekomen met niet meer dan een tas kleding. Ik was toen nog maar 19 jaar. Daarna volgde een onzekere periode van 6,5 jaar in allerlei AZC ’s. In totaal zijn we wel 11 keer verhuisd, van het ene centrum naar het andere. Het was een hele zware tijd, want je komt met niets, je spreekt de taal niet, terwijl ik die juist zo graag wilde leren. Bovendien heb je dan nog geen idee wat er gaat gebeuren.

Aan de ene kant ben je natuurlijk heel dankbaar dat je veilig bent, maar die onzekerheid maakt je leeg en dat kost heel veel energie.

Ook voor ons zoontje was het zwaar. Hij ging naar de basisschool en leerde Nederlands, maar wij mochten de taal niet leren omdat we nog geen verblijfsvergunning hadden. Elke keer moest hij weer op een andere plek naar school en nieuwe vriendjes maken. Maar ik heb nooit willen klagen, want ik ben tenslotte zelf hierheen gekomen. Niemand had mij uitgenodigd. Ik wist dat ik door moest zetten, ook om mijn kind te beschermen. Er was gewoon geen andere optie.

Ik heb van mijn hobby mijn beroep gemaakt!

Nury’s Salon

4 jaar geleden ben ik Nury’s Salon begonnen, dat was een droom die uitkwam! Ik ben nu 11 jaar kapster, daarvoor had ik een andere salon gewerkt. Toen ik klein was vond ik het al leuk om iets met haar te doen, maar ik heb toen nooit gedacht dat ik kapster zou worden. Mijn moeder was altijd met haar haar bezig en dat inspireerde mij. Toen ik ouder werd deed ik vaak de kapsels van anderen, maar dat was meer als hobby. En uiteindelijk heb ik van mijn hobby mijn beroep gemaakt!

In de salon knip ik mannen en vrouwen, waarvan 90% Nederlander is. Daarnaast doe ik ook visagie en voor bruidjes kan ik zowel het haar als de make-up verzorgen. De salon wil ik bewust zo klein houden, want ik merk dat mijn klanten dat knusse veel prettiger vinden. Sommige klanten voelen bijna als familie inmiddels.

In Afghanistan zijn geen kappersopleidingen, je leert het vak daar in de praktijk. Vroeger waren er ook kapsalons voor vrouwen. Niet in oorlogstijd natuurlijk, want dan ben je alleen maar aan het overleven en denk je niet eens aan de kapper. Maar toen ik klein was waren er zeker kapsalons en de afgelopen 20 jaar ook zo is geweest. En niet alleen kapsalons, maar ook beautysalons voor make-up, nagels en wenkbrauwen. Uiterlijk is erg belangrijk voor Afghaanse vrouwen. Maar dat zal nu allemaal wel weer weggaan met de komst van de Taliban.

Zware weken

De situatie in Afghanistan is vreselijk. Ik had nooit kunnen bedenken dat de Taliban wéér aan de macht zou komen. Het lijkt alsof die oude trauma’s daardoor ook weer terugkomen. Ik leef zo met de mensen daar mee, het zijn zware weken. Overdag probeer ik door te werken en er niet te veel aan te denken, maar ’s nachts droom ik erover. Gelukkig is mijn familie daar niet meer, die wonen verspreid over de hele wereld. Maar het idee dat daar onschuldige mensen worden verdreven en vermoord is verschrikkelijk.

Werken in Afghanistan

Ik kom uit een familie waarin het heel normaal is dat ik kapster ben en een eigen zaak heb. Mijn moeder en tantes hebben gestudeerd en werkten vroeger ook allemaal in Afghanistan. Alleen door de Taliban was dat niet meer mogelijk. Ik was 9 toen de moedjahedien kwam en vanaf die tijd waren er alleen maar problemen en kon ik als meisje niet meer naar school. Bovendien waren de meeste scholen toch al verbrand vanwege de oorlog. En niet alleen vrouwen waren slachtoffer, ook voor heel veel mannen was de situatie verschrikkelijk. Want natuurlijk zijn niet alle Afghaanse mannen slecht, er zijn heel veel tegenstanders van de Taliban en hun barbaarse methoden.

Angst

Voor vrouwen is de boerka niet eens het ergste, want ze worden er ook door beschermd. Als een mooie vrouw over straat loopt, is dat heel onveilig. Die mannen pakken gewoon wat ze willen en een boerka kan daarom ook beschermen tegen verkrachting of moord. Het ergste van de onderdrukking is de vrees voor willekeur. Ik herinner me die angst en onzekerheid nog heel goed. Je bent voortdurend bang om doodgeslagen of verkracht te worden. Daarom voel ik zo mee met de mensen die daar nog zijn, vooral de vrouwen.

Imagine …

Het is moeilijk om van een afstand toe te kijken. Als ik de macht zou hebben, zou ik alle kinderen ophalen. Zo kunnen Afghaanse kinderen weer een toekomst hebben. Daarom zie je ook dat sommige Afghaanse ouders hun kinderen weggeven, zodat zij tenminste nog iets van hun leven kunnen maken. Want ouders daar moeten nu leven met het besef dat hun kind elke dag dood kan gaan. De Taliban zijn gevaarlijke monsters, wat ze nu ook beweren. Ze zijn absoluut niet te vertrouwen. Ik hoop dat Pakistan zich er niet mee gaat bemoeien, want al die mensen komen daarvandaan. Ze moeten Afghanistan gewoon met rust laten! Ik zie geen oplossing, het enige dat ik nog hoop is dat de mensen niet veel pijn hoeven te lijden. Want al 40 jaar wordt er gedroomd over Afghanistan, maar die dromen komen nooit uit.

Favorieten van Nuriya: BOEK Ik kijk liever films omdat ik dyslectisch ben. Ik herinner me een prachtige Indiase film over een dyslectisch jongetje. MUZIEK Flamingo ONTSPANNEN Sauna REIS Zweden FIJNE PLEK Nederland, dat voelt nu als mijn thuis