Beautysalons vallen naast de boot en kunnen nauwelijks overleven

Door iets waar ik helemaal niet aan kan doen en niet heb kunnen voorzien, zit ik nu zwaar in de schulden.

Marie José vertelt over de 2^e keer dat zij haar salons moest sluiten: “De botoxdokter, pedicure en huidtherapeut mochten gewoon doorwerken. Ook op dat gebied boden wij behandelingen. Toch heb ik besloten deze behandelingen ook te stoppen. Wij doen normaal meer dan 400 behandelingen per week en ik kan mijn klanten echt niet uitleggen dat de arts die bij ons werkt wel een botoxje mag geven, maar dat ze niet eens aan de deur mogen komen om een pot crème op te halen. In eerste instantie had ik ook nooit verwacht dat botox lang door zou kunnen gaan. Ik dacht dat dit snel ook niet meer zou mogen, maar dat is niet zo gegaan.”

Voelt dat oneerlijk?

Is er een verschil met de 2e lockdown?

Bij de eerste lockdown dacht ik echt dat grote groepen mensen zouden overlijden en dat de situatie heel gevaarlijk was. Ik bagatelliseer het nu helemaal niet, maar er heerste veel angst en onzekerheid. Angst voor corona zelf, voor mijn klanten en medewerkers. Ik had echt een beetje het idee dat de wereld stopte. Nu zie ik het wel in een ander perspectief.

Toen we weer open mochten, wilde iedereen weer afspreken. Dat was boven verwachting. Ik had gedacht dat mensen nog niet zouden durven, maar dat was niet zo en zo konden we ervaren dat het heel goed ging. Niemand kreeg corona en ondanks de strenge maatregelen konden we gewoon doorwerken.

Dat was best goed te doen. Klanten voelden zich veilig bij ons en snakten juist naar zo’n verwenmoment. Het was soms het enige waar ze nog naar konden uitkijken.

En toen moesten de salons opnieuw sluiten …

Ons beroep lijkt misschien niet essentieel om te kunnen overleven, maar juist in deze stressvolle periode hebben mensen er wel behoefte aan een momentje voor jezelf. Ik heb 2 drukke zaken met meer dan 20 medewerkers, we praten dus over veel mensen over de vloer. Maar in die hele periode zijn we 2x gebeld door de GGD over een klant die besmet was en in die periode bij ons in de salon is geweest. Twee keer moest daarom een medewerker in quarantaine. Niemand is ooit bij ons besmet geraakt. That’s it. Daarom is deze periode ook zo zwaar. Niet alleen financieel, maar omdat ik het draagvlak mis. Ook bij mijzelf.

Hoe kom je deze tijd door?

In tegenstelling tot de eerste lockdown ben ik met mijn team nu wel heel hard aan mijn bedrijf gaan werken. Eigenlijk hebben we alle zaken, die je maar kunt bedenken al gedaan. Van protocollen herschrijven tot Zoom trainingen. Mentaal helpt dat wel, dat hoor ik ook terug van mijn medewerkers. Je hebt toch structuur nodig als het allemaal zo lang duurt. Ik ben dus enorm in mijn business en mijn team gaan investeren.

En hoe red je het financieel?

Momenteel krijg ik minimale steun. Dat was in de eerste lockdown anders geregeld, maar nu is het een drama. Ik had een goedlopend bedrijf, mijn zaken goed op orde en had plannen om een 3e vestiging te openen. Dat geld is nu helemaal verdampt en daarnaast heb ik moeten lenen om mijn kosten, inclusief mijn medewerkers te kunnen betalen. Door iets waar ik helemaal niet aan kan doen en niet heb kunnen voorzien, zit ik nu zwaar in de schulden.

Ik begrijp best dat je als ondernemer risico loopt, maar ik hoef mij toch niet zo diep in de schulden te steken om überhaupt nog door te kunnen? Ik wil al mijn personeel graag behouden en tot nu toe is dat gelukt. Bovendien kan ik mij niet ontdoen van mijn personeel om ze over een paar maanden weer aan te nemen, omdat ik de transitiekosten niet kan betalen. De enige uitweg is dan om je bedrijf waar je 15 jaar hart en ziel hebt ingestoken, failliet te laten gaan. Deze situatie maakt me soms radeloos!

Waarom wil je jouw verhaal delen?

Onze branche wil heel graag positief blijven. We willen straks dat warme bad zijn voor onze klanten, die nu vaak ook stress en tegenslagen ervaren. Het heeft voor mij heel lang geduurd voordat ik mijn verhaal wilde vertellen, maar op gegeven moment was ik er klaar mee om telkens uit te moeten leggen dat ik bijna geen steun krijg. Het is een hele frustrerende situatie. Vooral als je op tv dan een minister hoort zeggen ‘we hebben hele diepe zakken en we doen dit samen’. Dan voel ik me als ondernemer echt in de kou staan. Want veel klanten denken door dit soort uitlatingen dat onze steun wel goed geregeld is, terwijl de werkelijkheid een ramp is.

Waar hoop je op?

De steun voor de onze vaste lasten (TVL) is gelukkig verbeterd en ook de NOW (voor personeelskosten) is aangepast. As we speak ben ik druk aan het rekenen hoe dat uitpakt.  Maar dan praat ik niet eens over de omzet, want die verwacht ik echt niet terug. Ik verwacht zelf echt geen salaris en ook geen winst, maar nu vliegt het geld er met bakken uit.

Maar uiteindelijk hoop ik natuurlijk dat we gewoon weer aan de slag kunnen. De salons zouden nu al op een veilige manier open kunnen, dat vind ik echt. Eventueel kwetsbare medewerkers zouden wat mij betreft gewoon thuis mogen blijven, dat kunnen we heel goed regelen. Maar zo kunnen we niet verder, de hele branche gaat stuk. Als we nou zorgen dat we er mogen zijn voor klanten die willen komen, dan kunnen we misschien overleven. 

Zo kunnen we niet verder, de hele branche gaat stuk.

Daarnaast hoop ik dat het vaccineren snel gaat en iedereen zich aan de maatregelen houdt. Ik wilde mijn verhaal vertellen om de situatie en de feiten uit te leggen, zonder boosheid of verdriet. Iedereen moet weten dat het echt 2 over 12 is voor de branche. Nu ik dat gedaan heb, ga ik verder knokken en probeer ik toch positief naar de toekomst te kijken.